کد مطلب:36705 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128

آدمیان در این جهان از گناه مبرا نیستند و خدایی كه این بندگان را آفریده است از این معنا كاملا آگاه است كه آدمیان به دلیل ضعفها و كاستیهایشان دچار پاره ای از گناهان می شوند. در چنین حالی، بهترین كاری كه انسان می تواند بكند، این است كه اولا به عجز خود واقف شود و بدان اعتراف كند و بداند كه بدترین موجودات مستكبران هستند و

[صفحه 243]

گناه كردن و لغزش پذیری را در خور عجز و ذلت خود ببیند و دچار غرور نشود و

بلافاصله توبه كند و نادم شود.

خرم آن كین عجز و حیرت قوت اوست
در دو عالم خفته اندر ظل دوست

هم در آخر عجز خود را او بدید
مرده شد دین عجایز را گزید

(مثنوی، دفتر ششم، 4828 -7)

صفحه 243.